آخر الزمان
آخرالزمان
آخر الزمان اعتقادی است که در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا دیده میشود و در دین‌های ابراهیمی از اهمیت و برجستگی ویژه‌ای برخوردار است. عقاید آخر الزمان بخشی از مجموعه عقایدی است که به پایان این جهان و پیدایش جهان دیگر مربوط میشود و ادیان بزرگ درباره آن پیشگوئی کرده‌اند. آخرالزمان در دیدگاه مسلمانان دوره نبوت پیامبر اسلام تا ظهور امام زمان است و شیعیان بخصوص دوران غیبت کبری را آخرالزمان می‌خوانند.
در دین یهود
تصور آخر الزمان به معنی پایان دوره جهان وپیوستن آن به قیامت کبری در دین یهود از سده‌های دوم و سوم قبل از میلاد پیدا شده، پیش از این زمان بنی اسرائیل که خود را قوم برگزیده خداوند می‌دانستند، در انتظار روزی بودند که در آن وعده الهی تحقق یابد و خداوند قوم برگزیده خود را در سرزمین موعود مستقر، و دشمنان آن را نابود کند، و عدل و احسان خود را بر سراسر جهان بگستراند. در دوره‌های بعد از حکومت داوود و سلیمانشرک و الحاد در میان آنان شدت گرفته بود، غایت این آرزو و انتظار بازگشت قدرت و وحدت و خلوص دوران گذشته بود و انتظار زمانی می‌رفت که خداوند بار دیگر پیشوائی بفرستد و قوم را از تیره بختی نجات دهد. که این قوم از لحاظ دینی و اخلاقی گرفتار فساد و انحطاط شده و گرایش به
در دین مسیح
نظریاتی که درباره آخر الزمان در چهار انجیل آمده است یکسان نیست. ولی به طور کلی وقوع آخر الزمان به صورت‌های زیر بیان شده است :
1-الیاس باید پیش از آمدن مسیح بیاید و ظهور وی وقوع داوری بزرگ را اعلام کند.
2- بعد از مرگ مسیح و رستاخیز و صعود او، در هنگام رجعت او این واقعه محقق می‌گردد.
3-رجعت عیسی و آغاز روز بزرگ و داوری نهائی، ناگهانی است وهیچ علامتی ندارد.
4- حوادثی پیش از رجعت مسیح در جهان روی میدهد که از آن جمله جنگ‌ها و بلاهالی سخت و زلزله است.
در آیین زرتشت
در گاهان (گاثها) که سروده‌های خود زرتشت است و در آنها می‌توان عقاید وی را یافت اشاره چندانی به پایان جهان نشده است، اما چنین می‌نماید که در بندی از گاهان (یسن ۴۳ بند ۳) سخن از مردی است که در آینده می‌آید و راه نجات را می‌یابد، همچنین در گاهان چند بار به واژه سوشینت بر میخوریم که در ادبیات بعدی زرتشت به صورت سوشیانس در آمده و منجی نهائی زرتشتی به شمار می‌آید.
در آیین اسلام
در قرآن گفتار صریحی درباره آخرزمان نیست و این اصطلاحی است که در احادیث و مولفات مسلمانان به چشم می‌خورد. در فرهنگ عامه مسلمانان بخصوص شیعه، اصطلاح آخر الزمان عصر حاظر است که از زمان پیامبر اسلام شروع شده است. طبق اعتقادات شیعه ظهور مهدی موعود در این دوران اتفاق می‌افتد و تحولات ویژه ای در جهان رخ دهد. طبق اعتقاد شیعه مبحث آخرالزمان با قیامت متفاوت است.
حوادث و علایم قبل و در زمان آخرالزمان
علمای مذهب شیعه معتقدند که مجموعه‌ای از اتفاقات نظیر حمله مغول که در احادیث پیش‌گویی شده است.
که از میان این حوادث فقط پنج مورد به طور قطع با ظهور مهدی ارتباط دارد که عبارتند از:
1 - خروج سفیانی از شام(نام قدیم سوریه) که احتمالاً در روز 10 ماه رجب اتفاق خواهد افتاد. این فرد پس از مسلط شدن بر اوضاع بیش از 9 ماه حکومت نخواهد کرد و در نهایت به دست مهدی(ع) یا یاران ایشان کشته خواهد شد.
2 - خروج یمانی از یمن که به پشتی‌بانی از اهل بیت بر علیه سفیانی قیام می‌کند. احتمالاً در همان ماه رجب.
3 - صدای آسمانی در ماه رمضان (احتمالاً صحرگاه بیست و سوم). که صدای جبرئیل و در حمایت از اهل بیت پیامبر می‌باشد. به صورتی که هر انسانی در هر کجای زمین که باشد صدا را خواهد شنید و معنی آن را به زبان خود خواهد فهمید. (احتمالاً در همان روز صدایی دیگر شنیده خواهد شد که اینبار از طرف شیطان و در حمایت از سفیانی خواهد بود که باعث به شک افتادن مردم خواهد شد)
4 - کشتن شدن نفس زکیه (انسان بی‌گناه) در خانه خدا (مسجد الحرام)و بینرکن و مقام ابراهیم. احتمالاً در تاریخ بیست و پنجم ذىالحجه. احتمالاً هم‌زمان با کشته شدن این فرد پسرعمو و دخترعموی او هم در شهر مدینه کشته می‌شوند و جنازه آنها رو جلوی درب مسجد پیامبر(مسجد النبی) آویزان می‌کنند.
5 - فرورفتن لشکری که سفیانی به عربستان فرستاده در بیابانی به نام بیداء که بین مکه و مدینه واقع شده است.
باقی موارد که وقوع آنها قطعی و صد در صد نمی‌باشد به شرح زیر می‌باشد:
۱ - خروج سفیانى (بنا به اعتقاد شیعه: سفیانى، یکى از طاغوتهاى مقدّس مآب از نسل ابوسفیان است و در نهایت به دست سپاه مهدى شکست خورده و کشته مى شود).
۲ - کشته شدن سیّدِ حسنى (بنا به اعتقاد شیعه: جوان خوش صورت از آل امام حسن با سپاهش به حمایت از امام مهدی برمى خیزد و سرانجام، کشته میشود).
۳ - اختلاف بنى عبّاس در ریاست دنیا. (قبلاً اتفاق افتاده)
۴ - گرفتن خورشید در نیمه ماه رمضان، برخلاف عادت (و نظم فلکى).
۵ - گرفتن ماه در آخر آن ماه، برخلاف عادت (و نظم فلکى).
۶ - فرو رفتن زمین بیداء (زمین بین مکّه و مدینه).
۷ - فرو رفتن زمین در نقطه اى از مشرق و مغرب .
۸ - توقّف خورشید، هنگام اوّل ظهر تا وسط وقت عصر.
۹ - طلوع خورشید از مغرب . (این از نشانه‌های قیامت کبری است و مشخص نیست که قبل از ظهور مهدی(ع) باشد یا بعد از آن)
۱۰ - کشتن فردی که علیه سفیانی قیام کرده در پشت کوفه همراه هفتاد نفر از یارانش .
۱۱ - سر بریدن یک مرد هاشمى « نفس زکیّه » بین حجرالاسود و مقام ابراهیم .
۱۲ - ویران شدن دیوار مسجد کوفه .
۱۳ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى سیاه از جانب خراسان . این سپاه در منطقه‌ای نزدیک شیراز با سپاه سفیانی خواهد جنگید و اولین شکست را بر سپاه سفیانی تحمیل خواهد کرد. و این پرچم‌ها تا زمانی که به قدس(بیت المقدس) برسند پایین آورده نخواهند شد.
۱۴ - خروج یمانى از یمن(بنا به اعتقاد شیعه: یمانى از مردان نیک و طرفدار امام زمان است ) که به حمایت از مهدی ، با سپاه خود برمى خیزد. (این سپاه در عراق با سپاهی که از خراسان آمده متحد می‌شوند).
۱۵ - ظهور مغربى در مصر و حکومت او بر مردم شام .
۱۶ - فرود ترکها به جزیره .
۱۷ - ورود رومیان به رمله .
۱۸ - طلوع ستاره درخشان در سمت مشرق که همچون ماه مى درخشد سپس دو جانب آن خم گردد که نزدیک شود که آن دو جانب به همدیگر متّصل شوند.
۱۹ - پدید آمدن سرخى در آسمان که در فضا پراکنده گردد.
۲۰ - آتشى در طول مشرق، آشکار شود و سه روز یا هفت روز در آسمانى باقى بماند.
۲۱ - آزادی عرب از اسارت خود را و حکومت عرب بر شهرها و کشورها.
۲۲ - بیرون رفتن عرب از تحت نفوذ سلطان عجم (غیر عرب) .
۲۳ - کشتن امیر مصر، توسّط مردم مصر. این اتفاق قبلاً رخ داده: انور سادات رئیس جمهور مصر در آبان ماه سال 1360 هجری شمسی توسط شخصی به نام خالد اسلامبولی کشته شد.
۲۴ - خراب شدن شام .
۲۵ - کشمکش سه گروه در شام.
۲۶ - ورود دو گروه قیس و عرب به کشور مصر.
۲۷ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى قبیله « کنده » در خراسان .
۲۸ - آمدن اسبهایى از جانب مغرب، تا اینکه در کنار حیره (نزدیک کوفه ) بسته شوند.
۲۹ - برافراشته شدن پرچمهاى سیاه از جانب مشرق به سوى حیره .
۳۰ - طغیان آب فرات، به طورى که سرازیر کوچه هاى کوفه گردد.
۳۱ - خروج شصت دروغگو که همه آنان ادّعاى نبوت مى کنند.
۳۲ - خروج دوازده نفر از نژاد ابوطالب که همه آنان ادّعاى امامت براى خود دارند.
۳۳ - سوزاندن مردى بلند مقام از شیعیان بنى عبّاس بین سرزمین جلولاء (واقع در هفت فرسخى خانقین) و سرزمین خانقین .
۳۴ - بستن پلى نزدیک محله کرخ بغداد.
۳۵ - برخاستن باد سیاهى در بغداد، در آغاز روز.
۳۶ - زلزله شدید در بغداد.
۳۷ - فرو رفتن بیشتر شهر بغداد در زمین بر اثر زلزله .
۳۸ - ترس عمومى که عراق و بغداد را فراگیرد.
۳۹ - مرگهاى سریع و عمومى در بغداد.
۴۰ - کم شدن اموال و انسانها و محصول کشاورزى .
۴۱ - پیدایش ملخ در فصل خود و در غیر فصل خود تا آنجا که زراعتها و غلاّت را از بین ببرد.
۴۲ - کم شدن غلاّت و محصولات گیاهى .
۴۳ - اختلاف و کشمکش در میان دو صنف از عجم(غیر عرب) و خونریزى بسیار بین آنان .
۴۴ - بیرون آمدن بردگان از زیر فرمان اربابان و کشتن اربابان .
۴۵ - مسخ شدن جمعى از بدعتگذاران، به صورت میمون و خوک .
۴۶ - پیروزى بردگان بر شهرهاى اربابان .
۴۷ - نداى (غیرعادى ) از آسمان بر همه جهان به طورى که هرکسى در هر زبانى باشد آن ندا را به زبان خودش مى شنود. در کل 5 صدا از آسمان شنیده خواهد شده که فقط مورد چهارم (که در ماه رمضان است)صد در صد و حتمی می‌باشد. 3 صدای اول در ماه رجب و به این شکل خواهد بود: ندای اول: ألا لعنة الله علی القوم الظالمین؛ بدانید لعنت خدا شامل حال جمعیت ظالم و ستمکار میشود. ندای دوم: یا معاشرالمؤمنین أزفة الآزفة؛ ای گروه مؤمنان! قیامت (ظهور) نزدیک شده است. ندای سوم (که همراه با بدن آشکار و نمایانی است): ألا إن الله بعث مهدی آل محمد(ص) للقضاء علی‌الظالمین؛ بدانید که خداوند مهدی آل محمد(ص) را برای اجرای قضای خود بر ستمکاران برانگیخت و فرستاد.
صدای چهارم که در ماه رمضان (احتمالاً سحرگاه 23) است و از طرف جبرئیل خواهد بود. در حمایت از اهل بیت شهادت خواهد داد. و صدای پنجم که از طرف شیطان است (احتمالاً هنگام غروب 23) به طرف‌داری از سفیانی خواهد بود.
۴۸ - پیدایش صورت و سینه انسان در قرص خورشید. که همه او را خواهند شناخت. (بعضی می‌گویند این تصویر مربوط به علی (ع) و بعضی می‌گویند مربوط به عیسی (ع) است.
۴۹ - مردگانى زنده از قبرها بیرون آیند و به دنیا بازگردند و به دید و بازدید با همدیگر بپردازند. (این مورد مربوط به اصل رجعت می‌باشد و احتمالاً بعد از ظهور اتفاق خواهد افتاد)
۵۰ - در پایان همه، ۲۴ بار، باران پى در پى مى آید و زمین خشک را پس از مرگش، زنده و سبز و خرّم مى کند و به دنبال آن برکتهاى زمین بروز مى نماید و در دسترس قرار مى گیرد. (این مورد احتمالاً بعد از ظهور اتفاق خواهد افتاد)
۵۱ - کشته شدن آخرین پادشاه عربستان به نام عبدالله.
ویکی پدیا
